சதுரித்த நிலமொன்றில்
நின்றிருந்தது....
அப்புரவி ...
அழகாய் கண்களை விழித்து
உலகை வெறித்து பார்த்துக்கொண்டு
முழுதும் நகைகளை பூட்டி
கடிவாளங்களுக்கு மத்தியிலும்
சிரித்து..
பற்களை மட்டும் காண்பித்து
ஏனோ?
கனைப்பு சப்தம் மட்டும்
கேட்பதாய் இல்லை ...
பின்னங்கால்களை மெல்ல உயர்த்தி
ஓட பார்த்ததோ?
தளைப்பூட்டிய கால்கள்
பூமிக்குள் வேரோடிப்போய் ....
உயிர்ப்பை தொலைத்து
வான்நோக்கி உயர்ந்து
நின்றது
அந்த வெங்கலப்புரவி ..
சுமார் 15 அடி உயரத்தில் ,
அலங்காரமாய் ...
அடிமையாய் ...
3 comments:
உயிர்ப்பை தொலைத்து
வான்நோக்கி உயர்ந்து
நின்றது
அந்த வெங்கலப்புரவி ..
சுமார் 15 அடி உயரத்தில் ,
அலங்காரமாய் ...
அடிமையாய் ...
....nice.
உயிர்ப்பை தொலைத்து
வான்நோக்கி உயர்ந்து
நின்றது
அந்த வெங்கலப்புரவி ..
சுமார் 15 அடி உயரத்தில் ,
அழகு கவிதை.
வாழ்த்துக்கள்.
nandri chitra and rathnavel sir ...
Post a Comment