மெலினாவின் கனவொன்றில் ...

அவளின் கைகள் நீண்டு 

வானம் தொட்டே  பூக்கள்

பறிக்கின்றன ....

அவைகளை  மாலையாக்கி   

ஒளியின்  ஊடு உருவலில் 

நீண்டு கொண்டே போகின்றன

 பொம்மை கல்யாணத்திற்கான 

மன மாலைகள் .....

ஓர் மேக

உருவம் செய்து 

அதை யானை எனக்கொண்டு 

இம்மாலைகளை சுமந்து 

வரச்சொல்கிறாள் மெலினா ...

சுமந்து வரப்பெற்ற 

அம்மாலையில் நட்சத்திரங்கள் 

வெப்பம் தாளாமல்

ஒவ்வொன்றாய் உதிர 

மதம் பிடித்து ஓடியது 

 அம்மேகக்  களிறு ....

" விலுக்கென " அசைகிறாள் 

பத்தே வயதான மெலினா ...

அவள் கரங்களின் நாளங்கள்

வழியே 

கீமோ வின் திரவங்கள் 

செலுத்தப்படுகின்றன .....

அசங்கலுற்ற அவள் முகம் 

அம்மதம் பிடித்த யானையின் 

 மேல் கொண்ட 

அச்சம் ஒத்தே  இருந்தது

http://www.vallinam.com.my/issue42/poem4.html