மீள்தலின் இருப்பு

மறுப்புகள் தாங்கியே இருக்கும் 

அவளது விழிகள் 

 விருப்புகள் போல காட்டிக்கொள்வதில் 

மகா பிரயத்தனங்கள் செய்துக்கொள்வாள் 

பொம்மலாட்ட கைகள் ஆட்டுவிக்க 

ஆடுகிறாள் ...நடனங்களை

உக்கிர நடனங்களில் மட்டுமே 

தெரியும் அவளது உயிர்ப்பு ...

காலக் கோள்கள் அசைத்து பார்த்ததில் 

அசைய மறுத்த அவள் பாதம் 

விலங்கிடப்பட்டது ...

புரட்சி பேசிய அவள் நாவு 

துண்டிக்கப்பட்டது 

இன்னும் இன்னும் என எதிர்ப்புக்கள் 

வலுக்க 

இப்போதெல்லாம் அவள் 

மறுப்புகளை கண்களில் மட்டும் 

தேக்கி கொண்டுவிட்டாள்..

மீட்புக்கென 

அடைக்கப்பட ரௌத்தரம்

விழுங்கி தீர்த்தாள்..

ஆழிப்பேரலை என பொங்கி 

காவு வாங்கியது ...எண்ணற்ற மனிதங்களை ..

இரவல் ...

உறைந்து போன கணங்களை ,தேக்கி 

உயிர்ப்பித்து வைத்திருக்கிறது 

அந்த  புகைப்படம் 

இருள் தின்றுத்  துப்பியே 

வயிறு  வளர்த்த நிலா ..

வீசி எறிந்த

இரவல்  வெளிச்சத்தில்  ..

தொலைந்து போன  கணமொன்று 

நிலவொளி பட்டு

மீண்டு வந்ததென

 சமன்பாடாய் 

அந்த புகைப்படம் ....

 வெவ்வேறு 

கோணங்களில் ...

பிரதிகளாகவே ....

முரண்பாடு

சிலேடைக் கவிதை 

ஒவ்வொன்றும் 

தப்பிப் பிறந்த தளிர்கள் ...

உயிருக்கும் மெய்க்கும்

இடைப்பட்டு பிரசவித்த 

வலி நிராகரித்த வார்த்தைக் கோலங்கள் ..

இருள் சூழ்ந்து அடர்ந்த 

நினைவுப் பிரள்களுக்குள்

சுற்றி அலையும்  மின்மினிபூச்சிகள் ..

இட்டு நிரப்பிட்ட இடைவெளிகளில் 

சுயம் தொலைத்த சமன்பாடுகள் 

இவைகளுள்  உயிர்ப்பித்தது  

 இருத்தல் தொலைத்த வார்த்தை படிமங்கள் ...

மூங்கில் நாதம்

காற்று தன் வெளியிடைத் தேட ,

காதல் கட்டியம் கூறியது

 திட்டில் ஓர் ஒதுங்கலாய்

அடர்ந்து விரிந்து ஓர்  மூங்கில் காடு

ராகங்கள் வழிந்தோடியது  ஸ்வரபேதமில்லாமல்

 வண்டுகளுடன் ரீங்காரித்தபடி 

 மூங்கில்  பூக்கள் ...

அருவிகளின் சலசலப்பு

மெலிதாய் முனுமுனுக்க 

இசை பயின்றபடி 

 மூங்கில்கள் ...

வெட்டுக்குட்பட்ட 

கழிகள்

மறப்பதில்லை தன் பாடங்களை

துளைகளால் தூர்க்கபட்டபோதும் 

துரிதமாய் 

புகுந்து புறப்பட்டது  

இசை வெள்ளம் ...

முடிவற்ற பயணம் ...

நிறமற்ற அமானுஷ்ய வெளியில் 

நீந்தி செல்கிறது ஓர் உடலற்ற அருவம் 

திரவமெனவும் , ஜந்து எனவும் 

வரையறுக்க இயலாமல் ....

ஏதோ ஒளி பிரள்கள்

கண்கள் கூசி நிற்க 

உருவாக்கம் எளிதாய் ...

மெல்ல உட் பதிந்து 

பதிப்பித்து ....ஒட்டி நின்று  ஒதுங்கி 

 மெல்ல இருள் தின்று 

உதிரம் குடித்து உயிர் வளர்த்து 

ஓர் மரணக் கதறலோடு ஜனித்தது 

மீண்டும் ஒரு பயணம் ...மீளாமல் 

தன்னிலை

பயம் தன் சாயல்களை,

மற்றும் பரிமாணங்கள் , என யாவையும் 

தூரவே வைத்து இருந்தது 

தொட முடியாத்தொலைவொன்றில் .

எதிர்பார்ப்பின் சாதாரண 

பிரதிபலிப்பு கூட 

சலனங்களை காட்ட முடியாது 

தோல்வி முகம் தழுவியது 

வேஷங்கள்

முகமூடிகள்  ....

என  எவைக்கும் 

தேவை இருக்கவில்லை 

எந்தவித அவசரமோ 

இல்லை ஆர்பாட்டமோ 

எல்லாவற்றையும் துறந்த 

துறவு நிலை 

என்ன ....

 புழுக்கம் மிகுந்து அடைபட்டு கிடக்கையில் 

எல்லோரும் என்னை "பிணம்" என்கிறார்கள் ..

 வீட்டை" கல்லறை "எனவும்......